Część VII

Weszła na peron 9 i ¾ .Wysokie kolumny sięgały szklanego dachu, a gwar tłumu był niesamowicie głośny. Wpatrywała się w tył głowy Jamesa, by się nie zgubić.

- Tu zostawcie wasze kufry – Harry wskazał miejsce pod ścianą.

- Masz wszystko, kochanie ? – Ginny od dobrej godziny lamentowała nad wyjazdem Lily do Hogwartu.

- Przeżyję, mamo. Za cztery miesiące się zobaczymy.

- Poza tym ma nas – James posłał mamie uspokajający uśmiech.

Discordia stała i rozglądała się, wspinając na palce. Na próżno jednak szukała wzrokiem swoich rodziców. Nie było ich. Stłumiła w sobie rosnącą wściekłość.

- Dis, wsiadasz ? – Scorpius podał jej rękę, którą ta złapała.

- Gdzie usiądziemy ? – zapytała, patrząc z ciekawością na swoich rówieśników.

- Pewnie z Potterami i Zabinim.

- Świetnie – mruknęła, wchodząc za Scorpiusem do pustego przedziału.

- Tu jesteście ! Szukaliśmy was ! – Albus wgramolił się, ciągnąc za sobą sporą walizkę.

- Czy ta walizka, to same słodycze ? – Scorpius uniósł brew.

- A jak myślisz ? Przez całą drogę o niczym innym nie gadał – Lily stanęła tuż obok brata.

- James przyjdzie ? -  blondyn spytał od niechcenia.

- Nie, woli siedzieć z Fredem i resztą Gryfonów.

- Ah, ta ich lojalność wobec przyjaciół – Malfoy westchnął teatralnie, a Lily przycupnęła obok niego.

- Ruda, a ty co tu robisz ? – Discordia spojrzała na nią z wściekłością.

- Al, mnie zaprosił. Masz z tym jakiś problem ? Bardzo mi przykro, zawsze możesz wyjść.

- Możecie przestać ? Dis, ona nie jest taka zła – Scorpius uśmiechnął się do blondynki.

- Oczywiście ! Pokochaj sobie Potterów ! Nie zapomnij mi wysłać zaproszenia na wasz ślub ! – wstała i wybiegła z przedziału. Ruszyła przed siebie rozpychając się łokciami, by przejść dalej. Zaglądała z ciekawością przez szyby, by zobaczyć kto gdzie siedzi. Wtem ujrzała brązową czuprynę, której podświadomie szukała. Weszła gwałtownie do środka, a w przedziale zaległa cisza.

- Discordia ? Co ty tu robisz ? – James spojrzał na nią zdziwiony.

- Twoja siostra mnie zdenerwowała – dziewczyna bezceremonialnie wpakowała się między Pottera a rudowłosego chłopaka.

- Poznajcie Discordię – James przedstawił ją reszcie osób siedzących w przedziale.

- Powiedziałabym, że miło mi was poznać, ale cóż. Wychowano mnie tak, abym nie kłamała –blondynka nie spojrzała na żadne z nim tylko wyjęła książkę z kieszeni płaszcza.

- Uczysz się jadąc do Hogwartu ? – Fred Weasley parsknął śmiechem.

- A niby co mam lepszego robić, mając was za towarzystwo ?

- Może poznajmy się lepiej ?

- Jasne, niby jak ?

- Butelka ! – Rose Weasley aż podskoczyła na siedzeniu.

- Oczywiście – westchnęła Discordia i pogrążyła się w żmudnej grze.

***

Na dalekiej północy półwyspu Skandynawskiego sypał gęsty śnieg. W małej chatce zbudowanej z kamienia nie palił się ogień, mimo tego, że na dworze panowała temperatura minusowa.

- Ale za co ?! – krzyknął mężczyzna o zmęczonej twarzy i czarnych oczach.

- Naprawdę nie wiesz za co ? – ciemnowłosa postać zakreśliła końcem różdżki kontury jego ust.- Pamiętasz Voldemorta ? Odszedłeś od niego, a twój ojciec nie raczył nawet zapewnić ministerstwa o  tym, że przez całe życie był wierny Czarnemu Panu. A teraz przypomnę tobie o najważniejszej osobie. Na pewno kojarzysz Bellatrix Lestrange. Otóż, mój drogi, jestem jej córką. – z ust mężczyzny wydał się cichy jęk zdziwienia.

- Tak. Nazwała mnie Devlin. Devlin Lestrange.

- Twoim ojcem był Voldemort ?

- Domyślny jesteś. Matka wychowała mnie w nienawiści do śmierciożerców, którzy się od niego odwrócili.

- Jak mogła cię wychować, skoro umarła ?
- Zobacz. Zademonstruję ci. Twoja żona, kiedy umrze, będzie miała wybór. Albo stanie się duchem i przez najbliższe kilka tysięcy lat będzie błądzić po świecie, albo spocznie w spokoju w podziemiach.

- Nie ! – wyrwał się, a pętla na jego szyi zacisnęła się mocniej, przez co momentalnie cofnął głowę.

- Ale co ‘nie’ ?

- Nie zabijaj jej – wyjąkał, łapiąc oddech.

- Myślisz, że na niej poprzestanę ? Słyszałam, że masz córkę, prawda ?

- Nie –wyszeptał.

- Za każde twoje kłamstwo  obie będą umierać w gorszych męczarniach.

- Oszczędź ją.

- Jeśli Discordia będzie mądra, to przyłączy się do mnie ?

- Dlaczego to robisz ?

- Bo lubię niszczyć ludzi. Podobnie jak matka. Patrz. – wycelowała różdżkę w nieprzytomna kobiete o blond włosach, leżącą u jej stóp.

- Nie, nie rób tego. Proszę.

- Avada kedavra – mruknęła, a z różdżki wytoczył się zielony strumień. Mężczyzna zamkną oczy. – Żegnaj Theodorze Nott- po chwili jego ciało opadło bezwładnie wisząc na sznurach, którymi był przytwierdzony do ściany.

Z kominka kamiennego domu uniósł się dym, a wokół rozszedł się swąd palonych ciał.

***

Jechali już bardzo długo. Discordia znużona podróżą leniwie położyła głowę na ramieniu Jamesa. Patrzyła przez okno, chłonąc widoki mijanych pól i lasów.

- Wygodnie ci, Nott ? – Michael Weasley patrzył na nią spod przymrużonych oczu.

- Nie twój interes, Weasley – mruknęła pod nosem. Wtem pociąg gwałtownie zahamował, a wszyscy polecieli na podłogę.

- Co się dzieje ? – krzyknęła Discorddia wtulając się w czyjeś ramię.

- Nie wiem – usłyszała czyjś głos. Fred próbował wstać, ale nie dawał rady. Zrobiło się cicho.

- Ktoś tu jest – szepnął James i nagle coś poderwało go do góry.

- Gdzie jest Discordia Nott ? – syknął mężczyzna przysuwając twarz do szyi chłopaka.

- Nie wiem ! – Potter próbował się wyrwać.

- Jeżeli ją tu znajdę, nie dożyjesz najbliższej kolacji – rzucił nim o ziemię. Discordia wtuliła się w pierś Freda Weasley’a.

- Nie pozwól im mnie złapać – wyszeptała.

- Masz, zjedz to – wcisnął jej do ust jakiegoś cukierka. Szybko go połknęła.

- Kogo my tu mamy ? – osobnik pochylił się nad nimi. Kopnął Freda w brzuch, a ten z głuchym jękiem poturlał się pod okno. – Kim jesteś ?

- Sabrina. Sabrina Boutons – szybko odpowiedziała. Ciemna postać prychnęła i wyszła z przedziału.

- Gdzie aurorzy ?  - Rose podniosła głowę, by rozejrzeć się po znajomych.

- Już są – szepnęła Nott, wyglądając ostrożnie przez okno.

- Atakują z zewnątrz ? – James spojrzał na nią i otworzył szeroko oczy. – Co ci się stało z włosami ?!

- Zasługa Freda – uśmiechnęła się, przeczesując palcami włosy koloru jasnego różu.

- Ale różowy ? Naprawdę, Fred ?

- Akurat ten kolor miałem pod ręką – wzruszył ramionami.

- Nic wam nie jest ? – Nimfadora Tonks pojawiła się w drzwiach.

- Nie, a Lil coś się stało ? – James podszedł do niej.

- Żyje. Scorpius wepchnął ją pod siedzenie, dzięki czemu nie zwrócili na nią uwagi – Discordia zacisnęła pięści, aż jej pobielały kostki. – Przetransportujemy was sami. Hogwart Express nie jest już bezpieczny.

***

Pojawili się na korytarzu. Słyszała wokół siebie zawiedzione głosy pierwszorocznych, których ominęła przeprawa przez jezioro wraz z Hagridem. Korytarz, którym szli, był szeroki na kilka stóp i wysoki. W oddali dało się dostrzec szklany dach, przez który świecił księżyc. Na portretach panowało poruszenie. Uśmiechnęła się, widząc drzwi od Wielkiej Sali.

- Zaczekajcie tu – Nimfadora weszła do środka.

- Nott ! Nie strasz mnie tak więcej ! Myśleliśmy, że coś ci się stało! – dwie pary rąk złapały ją za ramiona.

- Gdzieś ty była ? – Scorpius patrzył na nią zmartwiony.

- Z Jamesem. Coś nie tak ?

- Oni pytali się o ciebie. Bałem się, że cię zabiorą.

- Nagle się mną przejmujesz ?
- Dis, co jest ?

- Idź do swojej rudej.

- Nie bądź zazdrosna. No już. Nie gniewaj się. Za godzinę będziemy sami. W Slytherinie. Popijając kremowe piwo w pokoju wspólnym – przyciągnął ją do siebie i pocałował we włosy. Wybaczyła mu. Denerwowało ją to, że tak łatwo mu ulegała.

- Drogie dzieci, zapraszam do środka ! – głos Blaisa Zabiniego rozniósł się echem po szkole. Discordia złapała Scorpiusa za rękę i razem weszli do środka.

Na świecie nie istniało chyba nic piękniejszego od Wielkiej Sali. Sufit pokazywał dokładnie to samo niebo, które widziała z pociągu. Cztery długie stoły ustawione były prostopadle do stołu nauczycieli.

- Witaj w Hogwarcie, Nott – Malfoy ruszył na swoje miejsce.

- I co ? Twój ukochany cię zostawił ? – usłyszała za sobą głos rudej.

- Zaraz do niego dołączę. W przeciwieństwie do ciebie. Oszczędź mi słuchania twoich nędznych wypowiedzi. Będę wdzięczna.

- Proszę o ciszę ! – Zabini wszedł na mównicę. – W tym roku, z powodów chorobowych, pani profesor McGonnagal nie może być z nami, dlatego też to ja przejmuję obowiązki dyrektora i to ja przeprowadzę w tym roku wyjątkowo ceremonię przydziału. – perfekci przynieśli starą, wytartą Tiarę i ułożyli ją na krześle. Discordia zaczęła się denerwować. Co jeśli wezmą ją gdzie indziej ? Nie chciała zawieść rodziców. Tyle czasu czekała na to, by być w Hogwarcie, by móc uczestniczyć we wszystkich lekcjach.

- Potter Lily ! – wyrwało ją z zamyśleń.

- Jak to ? Dlaczego ona ? – zapytała osób siedzących obok.

- Blais bierze uczniów na zmianę. Z początku listy i końca.

- Kto był przed nią ?

- Nevton.

- Świetnie – Discordia wbiła swój wzrok w rudowłosą postać, zmierzającą do Tiary. Już z tej odległości mogła ocenić jej stopień zestresowania. Wystarczyło spojrzeć na trzęsące się ręce.

- SLYTHERIN ! – Nott otworzyła szeroko oczy. Musiała się przesłyszeć. Spojrzała w stronę stołu Ślizgonów. Wiwatowali. Nie. Lily. Slytherin.

- Nott Discordia ! – dziewczyna szybko zerwała się z miejsca i wręcz biegiem pokonała dzielący ją dystans. Usiadła na krześle naciągając na głowę Tiarę.

- Co my tu mamy ? Widzę, że rodzice byli w domu węża. Pewnie też być chciała się tam dostać. Ambicje, spryt, mądrość. Jesteś inteligenta. Już wiem.

- Tak ?  Gdzie ? – zapytała.

- RAVENCLAW ! – na Sali zaległa cisza. Nikt nie klaskał. Ściągnęła Tiarę z głowy i spojrzała na Scorpiusa. Wpatrywał się w nią z szeroko otwartymi oczami.

- To chyba jakiś żart ! – krzyknęła, patrząc na Zabiniego. 

____________________________________________________________

chyba jedna z gorszych części. Jak zwykle łaknę opinii.