Część V

muzyka, przy której pisałam

Obudziła się przykryta kocem, kurczowo trzymała czyjąś rękę.

- Już nie śpisz ? – ciepła dłoń odgarnęła jej włosy z twarzy. Pokiwała głową przecząco

- Co, co się stało ? – zapytała . Bała się otworzyć oczy.

- Lily miała wizję. Posiada tę umiejętność od dziecka. W porę udało nam się deportować – wiedziała już do kogo należał ten głos. Lekko zachrypnięty, niski. Oddechem otulał jej twarz niczym tysiące drobnych pocałunków, składanych na jej policzkach. James. James Potter.

- Wszyscy żyją ?

- Tak. Tylko Luiza dostała zaklęciem, ale mama już się nią zajęła.

- Czyżbym słyszał Dis ? – Scorpius podszedł do nich otulony kocem. Dziewczyna odważyła się otworzyć oczy. Znajdowali się w domu. Ściany pomalowane były na kolor kawy z mlekiem, dawały poczucie bezpieczeństwa. Przeleciała wzrokiem po twarzach chłopców. Obie (twarze) były umorusane od kurzu.

- Twoi rodzice też tu są, Score ? – popatrzyła w szare oczy chłopaka, śmiejące się do niej.

- Jasne . Ej, Dis. Wyluzuj. Nic takiego się nie stało. Żyjemy.

- Masz rację, to takie nic – James wstał prychając pod nosem i puszczając dłoń Discordii.

- Dokąd idziesz ?- spytała trochę zbyt raptownie.

- Do mojego pokoju ? Jesteście w rezydencji Potterów, drodzy czarodzieje krwi czystej – chłopak puścił oczko i zniknął za drzwiami. Nott ciężko opadła na poduszki.

- Nie tak sobie wyobrażałaś wypad na Pokątną, nie ?

- Niezupełnie. Nie sądziłam, że w Dziurawym Kotle jest aż tak… wybuchowo.

- Oj, panno Nott, sypie pani sucharami.

- Też byś nimi sypał, gdybyś trzymał Pottera za rękę – udała, że wymiotuje.

-Trzymałem młodą Potterównę i nie narzekam.

- Podoba ci się ? – Discordia otworzyła szeroko oczy.

- Czy widzisz mnie, pięknego blondyna o boskim ciele z tym rudym chucherkiem ?

- Nie – dziewczyna uśmiechnęła się szeroko.

- No właśnie.

- Chcecie coś ? – głowa z burzą ciemnych włosów wychyliła się zza drzwi.

- Nie, Al. Moi rodzice mówili kiedy wrócimy do domu ? – Albus pokiwał przecząco głową.

-Będziecie u nas przez najbliższe dni, ponieważ wasz dom… no cóż, spłonął doszczętnie.

- Jak to ?! – Nott i Malfoy zerwali się gwałtownie.

- Aurorzy badają teren, by wykryć kto za tym stoi. Jutro tata weźmie Lil, Dis i Luizę na Pokątną do Olivandera, a potem przyśle je z powrotem.

- A co z resztą zakupów ?

- Twoi rodzice mają przesłać nam pieniądze, wtedy któryś z dorosłych teleportuje się, by kupić wszystko co trzeba.

- A oni nie mogą sami przyjechać ? – Discordia przechyliła głowę.

- Nie chcą – szepnął Albus i zniknął z pola widzenia. Dziewczyna zacisnęła dłonie na pościeli

- Jak zwykle – wymruczała. Wstała i wyszła z pokoju, nie reagując na wołanie Scorpiusa. Wybiegła na dwór. W ogrodzie było sporo kwiatów w jaskrawych barwach. Tu i ówdzie stało potężne drzewo o rozłożystych konarach. Szła przed siebie, ścierając łzy z policzków. Doszła do skraju małego lasku, gdzie usiadła. Patrzyła na dom Potterów. Pomalowany był na ciepłe barwy z dużymi, drewnanymi oknami. Z komina leniwie unosił się dym. Discordia wyjęła z kieszeni bluzy mały notes i długopis.
„ Jak zwykle nie chcą przyjechać. Nie mogą mnie po prostu oddać Malfoy’om ? Oni traktyją mnie jak córkę. Chyba. Lubię ich, nie zadają głupich pytań. A moi mnie nie kochają. Chcę, żeby choć raz martwili się o mnie, ale muszę być silna.

Przyjaźnienie się z Gryfonem jest karalne ?”

- Wygodne siedzieć ci tu samej ? – Albus stał oparty o drzewo i obserwował ją. Ta w popłochu zamknęła notes i schowała go za siebie.

- Zimno. Ale można trzeźwo myśleć.

- Przepraszam. Nie powinienem był tobie o tym mówić.

- To nie twoja wina, że moi rodzice tak chętnie się mnie pozbywają – uśmiechnęła się. Uśmiech ten zachowywała na specjalne okazje. Opracowany do perfekcji.

- Trzymaj – Al wcisnął jej w rękę kubek gorącej czekolady i usiadł obok.

- Co się właściwie stało w Londynie ?

- Było trzęsienie ziemi, czy coś. Wiesz, mugole przepowiedzieli sobie koniec świata i teraz na siłę będą próbowali dokonać destrukcji Ziemi.

- Skoro miało to dotyczyć tylko mugolskiego świata, to dlaczego Kocioł na tym ucierpiał ?

- Zaklęcia wzmacniające były stare. Podobno nikt nie zginął, ale chyba znów zaczną się ataki na mugoli.

- Nigdy ich nie lubiłam.

- Pamiętaj, że mugole są rodzicami niektórych Ślizgonów.

- Kolejny dowód na to, że ceremonię przydziału powinien prowadzić ktoś o zdrowych zmysłach. Jak tak można ?! Powiedz mi, czy zamyśla Slazara było przyjmowanie SZLAM  do Slytherinu ? Tiara zawodzi.

- Kto ci powiedział o Tiarze ? – zdziwił się chłopak.

- Myśleliście, że nabiorę się na wasze walki ze smokami ? Lily mi powiedziała.

- a to mała jędza.

- To tylko dziecko – Discordia ziewnęła i oparła głowę o ramię Albusa.

- Pamiętasz, kiedyś mój ojciec opowiadał nam o…. Voldzimierzu ?

- To to nie był przypadkiem Voldemort ?

- Tak, właśnie o niego mi chodzi. Miał swoją ukochaną służkę. Bellatrix. Mówią, że wróciła.

- Wierzysz w to ? – Albus wzruszył ramionami.

***

Wyrywała się, lecz więzły mocno trzymały ją w jednym miejscu.

- Zostaw ich ! – krzyknęła w kierunku postaci w rozwianych, kręconych włosach. Ta odwróciła się w jej kierunku trzymając Scorpiusa za włosy.

- Którego mam zostawić ? – rzuciła chłopaka na zimną posadzkę i podeszła do dziewczyny.

- Obu !

- Wybieraj – Bellatrix szturchnęła butem twarz szatyna.

- Ja chcę ich obu. Moje życie bez nich nie ma sensu !

- No cóż, to żadnego nie puszczę – kobieta skierowała różdżkę w kierunku Jamesa. Po chwili ciszę panującą w Sali przerwał głośny krzyk chłopaka. Discordia nie mogła powstrzymać łez, które torowały sobie drogę po jej brudnych policzkach.

- Dis ? – doszedł ją głos gdzieś z oddali.

- Pomóż mi – szepnęła

- Dis, obudź się ! – ktoś gwałtownie potrząsnął jej ciałem. Otworzyła oczy łapiąc łapczywie powietrze.

- Gdzie… gdzie jesteśmy ? – usiadła, rozglądając się nerwowo wokół siebie.

- Zasnęłaś, gdy do ciebie mówiłem. Nie sądziłem, że aż tak przynudzam – wywrócił oczami. – a potem zaczęłaś krzyczeć przez sen.

- Śniła mi się Lestrange – wymruczała przecierając sobie oczy.

- Idziemy do domu.

- Nie chcę.

- to zostań tu sama, a wtedy na pewno będziesz w stanie pojechać do Hogwartu. – Potter wyciągnął do niej ręka, którą dziewczyna po krótkim namyśle złapała.

- Opowiedz mi jak wygląda pokój Ślizgonów.

- Nie.

- Dlaczego ?

- Bo taki urok Ślizgona – szturnął ją w żebra i uśmiechnął się.

- Ty jesteś Potterem, a nie Ślizgonem.

Weszli do domu śmiejąc się głośno.

______________________________________________________

Za błędy przepraszam. Proszę o komentarze.