Część XIV

Długo mnie nie było. Rozdział może i nie należy do najdłuższych, by wynagrodzić Wam oczekiwanie. Mam nadzieję, że uda mi się powrócić do normalnego trybu pisania.

Życzę Wam przyjemnej lektury i oczywiście łaknę opinii. 
Jak zwykle pytania tutaj - http://ask.fm/PMZZ

Zuzanna.

____________________________________________________________

- Score!- krzyknęła dziewczyna, gdy ten wpadł w jej ramiona. Przytuliła się do niego z całej siły.

- James! – Lily wyrwała się do przodu, by za nim pobiec. Szybko wyminęła olbrzyma i zaczęła rozglądać się wokół w poszukiwaniu brata. Nie zważała na zagrożenie, które na siebie sprowadziła, uciekając od  Discordii i Scorpiusa.

Discordia i Scorpius stali wtuleni w siebie. Dziewczyna oddychała niespokojnie.

- Cieszę się, że nic ci nie jest – uśmiechnęła się delikatnie.

- Cieszę się, że tu jesteś- odgarnął z jej czoła blond kosmyk. Spojrzał się za siebie, szukając wzrokiem Lily. – Gdzie jest ruda?

- Pobiegła – Nott wzruszyła ramionami.

- W centrum bitwy?

- Mhm.

- Jak możesz być tak obojętna?! – odsunął się od niej.

- Score – zaczęła smutnym głosem.- przecież najważniejsze jest to, że masz mnie!- usłyszała parsknięcie chłopaka.

- Jesteś straszną egoistką, Nott. O ile pamiętam, jesteś z Potterem – zasalutował jej i ruszył na poszukiwania.

- Scorpius! Nie zostawiaj mnie tu samej!- krzyknęła za nim, ale chłopak nawet się nie odwrócił.

***

Nerwowo rozglądała się wokół siebie. Otaczali ją czarodzieje z chęcią mordu wypisaną na twarzy.  Szybkim krokiem przemykała nad poległymi. Pomieszczenie, w którym wszyscy walczyli, było niegdyś salonem Malfoy’ów. Wtem usłyszała krzyki dochodzące z kuchni. Gdy spojrzała w tamtą stronę, dostrzegła niezliczoną ilość Skrzatów Domowych uzbrojonych w noże i garnki, służące im za broń oraz hełmy. Nie zastanawiając się dłużej, pobiegła w tamtym kierunku.

- James? – szepnęła. Weszła do pomieszczenia. W małym stopniu przypominało czystą, ciepłą kuchnię właścicieli. W wielu miejscach dało się zauważyć pajęczyny, zalegający kurz, jakby skrzaty wcale tu nie przebywały. Szła powoli, patrząc uważnie pod nogi. Kątem oka dostrzegła ruch za jedną z szafek. Złapała za najbliższy przedmiot, leżący obok niej. Po cichu zbliżyła się do tego miejsca.

- Lily?- usłyszała głos swojego brata.

- Ty żyjesz! – wykrzyknęła i przytuliła się do niego. Czuła, jak większość niepokoju ją opuszcza.

- Znaleźliście Albusa? – James wstał z ziemi. Lily pokiwała przecząco głową.

- Tu jesteście – usłyszeli za sobą chłopięcy głos.

- Malfoy, na Merlina, nie strasz nas!

- Lubię patrzeć na wasze przerażone twarze – puścił im oczko.

- Gdzie Nott? – Lily odgarnęła do tyłu swoje rude włosy.

- Została – wzruszył ramionami.

- Jak mogłeś ją zostawić?! – James podniósł głos na tyle, na ile było bezpieczne wydzieranie się wśród walczących czarodziei.

- Miałem ją na siłę ciągnąć ze sobą?

- Tak! To lepsze niż pozostawianie jej na pewną śmierć!

- Nie bulwersuj się tak, James – rudowłosa złapała go za ramię. – Znajdziemy ją.

- Ciesz się, że podobasz się mojej siostrze, inaczej leżałbyś tu na ziemi krwawiąc, jak niegdyś twój ojciec. Przypuszczam, iż odnalazłbyś się w takiej sytuacji  Potter minął go bez słowa.

- James! Nie możemy się znów rozdzielić – Lily zatrzymała chłopaka.

- Idź z Malfoy’em odnaleźć Albusa. A ty – wskazał palcem na blondyna.- jeśli zostawisz moją siostrę samą gdziekolwiek, to obiecuję ci, że nie przeżyjesz do następnego ranka.

- Spieszy ci się do kogoś, kto powiedział, że jesteś nikim? – Scorpius zmrużył oczy.

- Score, przestań – Lily posłała mu ostrzegawcze spojrzenie, a twarz Jamesa stężała.

- Nie obchodzi mnie co mówisz. Ona jest kimś, dla kogo jestem w stanie się poświęcić.

- Myślisz, że tym jej zaimponujesz? – podszedł do Pottera, by spojrzeć mu wyzywająco w oczy.

- Myślę, że ją kocham i chcę włożyć w ten związek coś więcej niż tylko penisa, w przeciwieństwie do ciebie. Nie wszyscy są podłymi egoistami, Malfoy- odwrócił się i nie zważając na wołania swojej siostry, zniknął za rogiem.

***

Gdy Score odszedł, blondynka usiadła przy ścianie. Ukryła twarz w dłoniach.

- Widzisz, trzeba było na chwilę przestać myśleć tylko o sobie – usłyszała głos obok siebie. Gwałtownie uniosła głowę. Po jej lewej stronie siedziała… ona sama.

- Kim jesteś? – zapytała cicho.

- Nie dopuszczasz mnie do głosu w swojej głowie, to musiałam wyjść, by przemówić ci do rozumu. Jestem… uznajmy, że twoją dobrą wróżką.

- Żebym jeszcze chciała słuchać tego, co masz mi do powiedzenia – prychnęła pod nosem.

- Nie masz wyboru. Możesz mi powiedzieć co ty wyrabiasz?

- O co ci chodzi?

- Scorpion. James. – postać obok uniosła brew w oczekiwaniu na odpowiedź.

- No bo, to… to wszystko jest takie trudne.

- Biedna, zdesperowana dziewczyna. Tak strasznie cię życie pokarało, że musisz wybierać między dwoma adorującymi cię chłopcami?

- Musisz być taka ironiczna?

- Ty taka jesteś

- Och.

- Co zamierzasz z nimi zrobić?

- Powiedziałam Jamesowi, że dla mnie jest nikim, ale Score’a też lubię, a on zerwał z Lily, ale…

- Ty go odrzuciłaś – dokończył klon.

- Ale on nadal mnie chce, prawda?

- Nie możesz wykorzystywać ludzi, Dis.

- Nie wykorzystuję ich. Po prostu obaj są dla mnie ważni. To tak, jakbyś kazała mi wybierać między kurtką a butami w zimę. Obie rzeczy są mi potrzebne.

- Porównałaś ich do rzeczy.

- Wiesz, że nie o to mi chodziło?

- Idzie tu James. Wydaje mi się, że cię szuka. Nie popsuj tego, dobrze? – postać rozpłynęła się w powietrzu, pozostawiając po sobie jedynie wygrzane miejsce na ziemi.

- Discordia! – usłyszała głos pełen ulgi. Uśmiechnęła się delikatnie i wstała. Chłopak od razu wziął ją w ramiona.

- James, ja przepraszam – szepnęła, wtulając się w niego mocniej.

- Ciii. Nic nie mów – schował twarz w jej włosach. Czas jakby stanął, a Discordia napawała się bliskością chłopaka.

***

Krępującą ciszę, która towarzyszyła im od początku podróży, przerwał Scorpius.

- Nadal ci się podobam

- To pytanie czy stwierdzenie? – nie podniosła na niego wzroku.

- Chyba pytanie – wzruszył ramionami.

- Tak – szepnęła.

- Co „tak”?

- Tak, podobasz mi się.

- Ach. Fajnie wiedzieć.

- Kim jest dla ciebie Discordia, Score? – uniosła wzrok na chłopaka.

- Nie mam pojęcia. Znam ją od dziecka. Była przez chwilę moją siostrą, kochałem ją, a potem pojawiłaś się ty, a potem ona wróciła i ja, ja, ja, ja nie wiem – spojrzał na swoje ręce.

- Wiesz, że ona się tobą bawi? Rzuci Jamesa i będzie chciała być z tobą.

- Tak myślisz?

- Jestem dziewczyną. Ja to wiem – uśmiechnęła się do niego. Scorpius zawahał się tylko przez chwilę, po czym przytulił ją do siebie.

- Przepraszam, Lil.

- Za co? – zdziwiona, uniosła brwi.

- Za to, że cię zostawiłem. Jesteś dla mnie ważna. Przepraszam. Nie chciałem tak postąpić

- Wszystko jest dobrze – poczochrała jego włosy i przytuliła go mocniej – już jest dobrze – wyszeptała, a na jej ustach pojawił się szeroki uśmiech. W końcu dopięła swego, Score zaczyna winić Discordię.