Część IX c.d

***

Zeszli razem do Wielkiej Sali. Discordia miała zapuchnięte oczy od płaczu, a Scorpius przemoczoną koszulę od jej łez. Wszyscy uczniowie siedzący w Sali zwrócili swoje ciekawskie spojrzenia w ich kierunku. Oboje uśmiechnęli się do siebie i każde z nich podążyło do swoich stołów.

- Gdzie byłeś cały dzień ?! – Lily naskoczyła na Scorpiusa, gdy tylko ten do nich podszedł.

- Żeby on jeszcze był kimś dla ciebie, co ty się go tak czepiasz ? –Albus oburzył się.

- Martwiłam się o niego !

- Nie upoważnia cię to jednak do kontrolowania mojego życia, Potter – Malfoy usiadł obok Albusa.

- A co się takiego niezmiernie ważnego stało, że opuściłeś pierwsze lekcje w Hogwarcie?

- Gdzie Jack ? – zapytał blondyn, ignorując Lily.

- Dziś rano zabrała go matka – mruknął młody Potter.

- Dlaczego ?

- ‘Bo jest niebezpiecznie’

- Ale jego tata jest dyrektorem.

- Widocznie nawet jego ojciec nie jest w stanie zapewnić mu odpowiedniej opieki – prychnęła Lily.

- Wiesz co ? Skoro znowu masz jakieś problemy, to może wyjdziesz ?

- A co jeśli nie chcę ?

- To wypraszam sobie wszystkie zgryźliwie komentarze.

- Jasne. Oczywiście, bo pan wielki Malfoy nie może ze śmiechem potraktować tego co mówię – naburmuszyła się dziewczyna i spojrzała w stronę Discordii. Siedziała wpatrzona w przestrzeń i mieszała łyżką w jajecznicy. Gdy tylko blondynka zwróciła uwagę na Lily, ta niewiele się zastanawiając odwróciła się twarzą do Scorpiusa. Szybkim, a zarazem delikatnym ruchem przekręciła jego głowę w swoją stronę i złożyła namiętny pocałunek na bladych ustach chłopaka.

Siedziała spokojnie, nie zwracając zbytnio uwagi na otoczenie. Wtem poczuła na sobie czyjś wzrok. Podświadomość nakazała jej odwrócić głowę w stronę Ślizgonów. Zdążyła tylko zobaczyć pełen satysfakcji uśmiech na ustach rudej, które zaraz nakryły usta Scorpiusa. Ścisnęła szklankę, która pękła. Była pewna, że wszystkie oczy skierowane były na nią i Scorpiusa. A raczej na Potterównę i Scropiusa.

Wstała i prawie biegiem dotarła do stołu Slytherinu.

- TY. TY. JAK MOGŁAŚ ? – Discordia stanęła za nią i patrzyła z niedowierzaniem.

- Och, kochanie. Bardzo mi przykro, że twoi rodzice nie żyją, ale też bym się zabiła, gdybym miała taką córkę jak ty – Lily spojrzała ze współczuciem.

- Jak możesz ?

- Ach. Wiem co cię jeszcze boli, moja droga. Czyżbyś była zazdrosna o to, że Score jednak woli kogoś, kto ma rodziców ?

- Zamknij się, Potter ! – Malfoy rzucił ostrzegawcze spojrzenie Lily, ale ta na to nie zważała, tylko napawała się rosnącym żalem w oczach blondynki.

- Ja, ja mam rodziców – szepnęła Discordia.

- Tak ? Niby gdzie ? Zapomniałaś, że teraz wiatr rozwiewa resztki ich ciał, o ile morderca coś z nich ocalił ?

- Radziłabym ci się zamknąć.

- Hmm, dlaczego ? Czyżbym miała rację ? Nie kochana przez rodziców, nie chciana przez przyjaciół. W ogóle, ty masz przyjaciół ? Nikt cię tu nie chce. Zobacz.

- POTTER, WYPIERDALAJ STĄD W PODSKOKACH, ALE JUŻ ! – Scorpius wydarł się na nią i wskazał drzwi.

- Ale jak to ? Źle mówię ?

- Moja droga, sądzisz, że ktokolwiek tutaj cię lubi ? Myślisz, że bycie Ślizgonem polega na prawieniu kąśliwych uwag ? Będąc w Slytherinie należy pokazać klasę, umiejętność manipulowania, chęć osiągnięcia wielkich rzeczy. Póki co, ty nawet nie raczyłaś utożsamić się ze Ślizgonami. Widzisz, by ktokolwiek tutaj całował się na pokaz, by zrobić innemu na złość ? Żeby miał satysfakcję z tego, że cała szkoła gapi się na niego, podczas sprzeczki z uczennicą innego domu ? Potter, powiem ci tyle : nie jesteś warta ani mojego, ani jego nawet najkrótszego spojrzenia. Wyjdź, albo ja cię wyprowadzę. I to już nie będzie przyjemne – Discordia wypowiadając ostatnie słowa uniosła dumnie głowę. Lily rozejrzała się wokół. Było tak jak ta przebrzydła żmija mówiła. Patrzyli się na nią i z politowaniem kręcili głowami. Naprawdę była aż tak żałosna ? Wyszła nie oglądając się za siebie, a na Sali rozległy się brawa.

Discordia opuściła salę chwilę po niej. Udała się na błonie. Mimo, że było tylko kilka stopni usiadła pod drzewem.

„ Człowiek ma prawo popełniać błędy, prawda ? Moim życiowym błędem jest pokazanie uczuć światu. Już wiem, że tego robić nie wolno. Jednakże, czym jest świat bez uczuć ? Tak strasznie potrzebuję bliskiej osoby tuż obok. Czyżby życzenia się spełniały ? Scorpius idzie” pospiesznie odłożyła notes.

- Jak się czujesz ? – usiadł obok niej, kładąc jej na ramiona koc, który przyniósł ze sobą.

- Dobrze. W miarę.

- To dobrze – mruknął.

- Ucieknij ze mną – szepnęła wyciągając dłoń przed siebie.

- Dlaczego chcesz uciec ?

- Bo mam dość.

- To się dopiero zaczęło.

- Nie chcesz iść ze mną ?

- Nie chcę, byś odchodziła.

- I tak odejdę. Pozostaje jedna kwestia : sama, czy z tobą.

- Dogonię cię.

- Już mam iść ?

- Spakuję najpotrzebniejsze rzeczy i przyjdę – podążyła za nim wzrokiem. Wstała i ruszyła w kierunku Zakazanego Lasu.

***

- JAK TO JEJ NIE ZNALEŹLIŚCIE ?! – syknęła kobieta uderzając mężczyznę w twarz.

- Nie pozwalaj sobie, Devlin.

- Zabronisz mi ?

- Nie, ale mogę cię bardzo szybko unieruchomić – by dać potwierdzenie swoich słów, postać złapała dłonie dziewczyny i przycisnęła ją do ściany. – Och, zobacz. Twoje czary-mary teraz nie pomogą, ciężko jest być bezradnym, nie ? – wymruczał jej na ucho.

- Steven. Przestań – wywróciła oczami.

- Jasne – opuścił jej ręce.

- Mam dla ciebie zadanie. Doniesiono mi, że młoda siedzi w Zakazanym. Pójdziesz tam i ją znajdziesz. Nie musisz jej od razu porywać. Po prostu ją nastrasz – uśmiechnęła się wrednie, przejeżdżając palcem po poliku mężczyzny.

- Oczywiście, już się zwijam – zarzucił peleryną i zniknął.

- Debil – uśmiechnęła się.

***

Gdy tylko weszła do Lasu, zrobiło się ciemno. Niektóre promyki słońca przebijały się przez gęste konary drzew. Gdzieniegdzie widziała jakieś ruchy. ‘To pewnie centaury’.

Usiadła na sporym kamieniu.

- Dzieci nie powinny same błąkać się po nieznanych terenach – z przestrachem spojrzała w stron dochodzącego ją głosu. Ujrzała postać, opierającą się o pień wysokiej sosny (inspirowane IŚ II, Scabior).

- Kim jesteś ?

- A czy to ważne ?

- Dla mnie, owszem.

- Bardziej ciekawi mnie to, czy to przypadkiem nie ty straciłaś ostatnio rodziców.

- Wiesz coś na ten temat ?!

- Może.

- Odpowiedz normalnie !

- Ależ, słoneczko. Nie bulwersuj się tak – podszedł do niej i pogłaskał ją po policzku. Nie odsunęła się, bo z tej perspektywy mogła lepiej przyjrzeć się mężczyźnie. Ciemne włosy spięte były niedbale w kitkę. Miał delikatny zarost i pachniał męską wodą kolońską.

- Muszę wiedzieć – mruknęła.

- Wiesz, powiem ci coś w sekrecie – nachylił się, by wyszeptać jej na ucho – Powinnaś się bać, ponieważ już niedługo i ty zginiesz w strasznych męczarniach – powiedział, owiewając jej szyję ciepłym oddechem.

- Przez kogo zostanę zabita ?

- Powiedzmy, że to będzie taka… niespodzianka.

- DRĘTWOTA – rozległo się zza pleców mężczyzny pochylającego się nad nią.

- Score ?

- Kto to był ?!

- Jakiś facet. On mówił, on mówił, że mnie zabiją – powiedziała z dziwnym spokojem. Jakby w ogóle się tym nie przejęła. Może to dlatego, że faktycznie chciała umrzeć ?

- Nie zabiją cię. Nie pozwolę ci na to.

- Cieszę się.

- Wiem.

- Score, ty mnie kochasz ?

- Może – mruknął, przytulając ją do siebie.

- Wiem, ja ciebie też – wyszeptała wtulając się w niego.

- Zabini już wie, zaraz przyjdą tu nauczyciele.

- Złapał cię ?

- Powiedzmy – parsknął śmiechem.
_________________________________________________
Dziękuję za wszystkie komentarze i oczekuję następnych. Hm, rozdział taki, chaotyczny. Wiem.
Przy okazji pisania komentarzy, napiszcie co ile mam dodawać nowe części.
Zuzanna.