Część XIII (CIĄG DALSZY)

Tamto było zapowiedzią, więc tutaj także jest ten fragment.
Nie sprawdzałam, bo przepisywałam na szybko, byleby zdążyć jeszcze dziś.
Miłego czytania ;3
____________________________________________________________

Jechali pociągiem mijając pola kukurydzy. W przedziale siedzieli tylko Malfoy, Albus i Discordia. Chłopcy pochłonięci byli czytaniem jakiegoś mugolskiego magazynu o najnowszych meczach piłkarskich, a dziewczyna rysowała palcem po zaparowanej szybie różne wzory. Nie lubiła, gdy nie mieli o czym rozmawiać. Ziewnęła głośno.

- Nie nauczyli cię, by zamykać paszczę ? – Scorpius rzucił zza gazety.

- Nie. Nauczyli mnie, bym zamykała usta.

- Dziewczyny – westchnął wywracając oczami.

Tymczasem w przedziale, gdzie siedziała Lily z przyjaciółkami, panował hałas. Ruda siedziała z podkulonymi nogami, opierając brodę na kolanach.

- Lil, co jest ?- blondynka, będąca córką Nevilla Longbottom’a i Luny Lovegood, dała jej kuksańca

- Nic – mruknęła przecierając oczy.

- Czemu nie jesteś z Malfoy’em w przedziale ?

- Bo nie. Skończ już, jasne ? – spojrzała na nią z wyrzutem i zaraz złapała się za głowę.

- Lil ?

- Lily ?!

- Potter ! – wszystkie dziewczyny siedzące w przedziale z przerażeniem wpatrywały się w siostrę Albusa, której oczy błądziły nieprzytomnym wzrokiem po zebranych.

- Oni tu idą – szepnęła i wybiegła. Nerwowo wypatrywała swoich braci.

- Lily ? – James złapał ją za ramiona.

- Szybko, gdzie jest Albus ?

- Miałaś wizję ? – spytał cicho.

- Tak, szybko, zaraz ich zabiorą ! – pobiegła, ciągnąc za sobą brata.

Wpadli do przedziału, gdzie siedziała Discordia.

- Co się dzieje ?- Albus leniwie uniósł głowę znad lektury.

- Oni, oni tu będą. Za chwilę. – Lily spojrzała z lękiem przez okno.

- Oni ? – Discordia parsknęła pod nosem.

- Padnij ! – James krzyknął, rzucając się na ziemię. Chwilę po tym coś uderzyło w szybę kilkakrotnie.

W pociągu dało słyszeć się krzyki. Ktoś był ranny. Scorpius objął ramieniem rudą i przysunęli się oboje do Jamesa i Albusa.

- Co się dzieje ? – szepnął.

- Oni, oni szukają jej – ruchem głowy wskazała na blondynkę.

- Nie damy jej tak łatwo – Malfoy przyciągnął do siebie Discordię.

- Ciebie też – mruknęła pod nosem.

- Mnie ?!

- Tak.

- Ale dlaczego ?

- Nie wiem, sądzisz, że pokazują mi się całe plany tych cholernych… - nie dokończyła, bo coś wpadło do przedziału. Była to mała, niebieska kulka, która potoczyła się na środek. Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętali był huk rozbijanych szyb.

Otworzyła oczy. Otaczała ją ciemność. Próbowała dojrzeć znajome jej sylwetki.

- James ? – szepnęła i uniosła głowę.

- Obudziła się – usłyszała czyjś głos za sobą.

- Kto tu jest ? – powiedziała głośniej.

- Zależy od tego, kim ty jesteś.

- Discordia. Discordia Nott.

- Rodzice Scorpiusa – poczuła jak czyjeś ramiona otaczają jej drobne ciało.

- Gdzie on jest ?

- Sądziliśmy, że ty to wiesz.

- Nie. Nie pamiętam. Wiem, że musieli nas zabrać z pociągu.

- Discordia ! – ktoś podbiegł i przytulił ją niemal unosząc w powietrzu.

- James ? – wtuliła się w jego pierś.

- A kto inny miałby siłę, by cię podnieść ? – uśmiechnął się, całując ją we włosy.

- Nie wiem. Score ?- chłopak wybuchnął śmiechem.

- Nadzieja matką głupich, skarbie.

- Nasz syn nie jest głupi.

- Bez niego nas by tu nie było.

- Co zrobił ? – brązowowłosa kobieta uniosła się na klęczkach.

- No jak to co, przyprowadziłem ich tu – w ciemności dało się dostrzec blond włosy i nieskazitelnie białe zęby, które ukazywał w tryumfalnym uśmiechu.

- Scorpius ! – Draco i Asteria rzucili się na chłopaka.

- Narobicie mi obciachu – młody Malfoy wywrócił oczami  zażenowany.

- Wiesz, twoi rodzice się o ciebie martwią, a ty ich tak traktujesz? – blondynka sapnęła ze złości.

- Wiecie gdzie jest Lily ? – James spojrzał na Nott.

- Nie. Albus jest z wami, prawda ?

- Sądziłem, że był z wami.

W pomieszczeniu zaległa nerwowa atmosfera. Discordia skorzystała z okazji i rozejrzała się niepewnie po… No właśnie. Ściany wydawały się być pomalowane na ciemne kolory. Nie było żadnych okien, tylko kraty wentylacyjne. Po lewej znajdował się długi korytarz. Z niego właśnie przyszli chłopcy.

Na podłodze gdzieniegdzie dało się zauważyć martwe ciała jakiś stworzeń.

- Gdzie my jesteśmy ? – szepnęła Asteria.

-  Przypuszczam, że są to lochy – jej syn stwierdził z miną znawcy.

- A ja sądzę, iż ktoś ma niesamowitą pasję urządzania pokojów w stylu Ślizgońskim – ziewnęła Discordia.

- Nigdy nie widziałaś naszych lochów.

- Ale właśnie tak je sobie wyobrażam.

- Z tymi zdechłymi zwierzętami na ziemi ?

- A niby czym innym się odżywiacie ?

- Kochanie, on nie jest wart twoich słów – James pochylił się, by wyszeptać jej do ucha.

- Wiem, wiem – uśmiechnęła się delikatnie.

- Wybaczcie,  gołąbeczki, że wam przerwę, ale panna Devlin was oczekuje – nikt nie zauważył wtargnięcia obcego przybysza.

- Nigdzie nie idziemy – odpowiedzieli jednomyślnie.

- Jesteście pewni ? – ciemna postać wytargała kogoś zza pleców. Jej rude włosy posklejane z brudem, przylepiały się do twarzy.

- LILY – James wyrwał się do przodu.

- Spokojnie, skarbeńku. Nie rób gwałtownych ruchów, bo twoja siostrzyczka będzie cierpieć – to powiedziawszy pociągnął ją brutalnie za włosy. Z bladych ust dziewczyny wydobył się cichy jęk.

Na ciele Discordii pojawił się zimny pot. Z lękiem spojrzała na ich oprawcę. Znała jego twarz. Już gdzieś go widziała.

- Nie rób jej nic – wyszeptał James łamiącym się głosem.

- Nie zrobię, jeśli ona tu podejdzie – palcem wskazał blondynkę. Jej oczy rozszerzyły się ze strachu.

- Dis, chodź – chłopak wyciągnął do niej rękę.

- Niby po co ? – prychnęła, odsuwając się pod ścianę.

- Bo… to jest moja siostra ? – uniósł brew, zdziwiony jej zachowaniem.

- W imię czego mam ją ratować, poświęcając siebie ?!

- Naprawdę jesteś taką egoistką ? – Scorpius spojrzał z niedowierzaniem.

- Nie jestem jej nic winna !

- ALE TO JEST MOJA SIOSTRA – James wydarł się na nią.

- I co z tego ?

- Kim dla ciebie jestem, Dis ? – wlepił te swoje piękne zielone oczy w jej. Czarne niczym sadza. Bolało ją wszystko. Serce, umysł, nogi, plecy i dusza. O ile taką posiadała. Kochała go. Przynajmniej czuła w sobie coś takiego. ‘Kim dla mnie jesteś ?’ powtórzyła w głowie. Był dla niej wszystkim. Mimo krótkiego czasu, który ze sobą spędzili, była w stanie poświęcić to, co do tej pory zdobyła tylko dla niego, ale nie dla Lily.

- Nikim, James – wyszeptała.

- Nikim ? – opuścił ręce wzdłuż ciała.

- Nikim – powiedziała pewniej i obróciła się do niego tyłem, by w słabym świetle padającym przez drzwi, nie dostrzegł łez leniwie płynących po jej policzkach.